Un poema de despedida (辞世の句 jisei no ku?) ou poema de morte é un xénero de poesía desenvolvido nas tradicións literarias do leste asiático, especialmente no Xapón, mais tamén durante certos períodos da historia chinesa e na dinastía Joseon (1392-1897) coreana.[1] Adoitan reflexionar sobre a morte (tanto en xeral como en referencia ao inminente pasamento do seu autor), incluíndo observacións de relevancia sobre a vida. Esta práctica ten a súa orixe no budismo zen, pois baséase no concepto das tres marcas da existencia. Os poemas de morte están asociados coas clases dominantes da sociedade, xa que adoitaban ser compostos por poetas, guerreiros, nobres ou monxes.